Kwetsbare ouders, onzichtbare kinderen

Op zaterdagmorgen vind ik het altijd heerlijk om de krant te lezen met een lekkere kop koffie. Niet direct netjes aangekleed maar gewoon rustig aan doen. Zo ook gistermorgen. Midden in de krant stond een artikel over de Medische Publieksacademie van aanstaande dinsdag met het thema:

 

Kwetsbare ouders, onzichtbare kinderen.

 

Ik liet dat even op me inwerken en bedacht me dat onze kinderen niet onzichtbaar zijn. Tja, dat kan ik wel vinden maar hoe denken ze daar zelf eigenlijk over...

Terwijl ik naar de (paas)hazen zit te kijken die door het weiland achter ons huis rennen kijk denk ik daar eens even rustig over na. Vaak zijn kinderen wel onzichtbaar. Bijna alle aandacht gaat naar de depressieve persoon in het gezin. Het maakt niet uit of het positief of negatief is, de aandacht en energie gaat automatisch uit naar de depressieve persoon want als het er goed op aankomt is het die persoon die de stemming op een dag bepaalt. Wij doen onze uiterste best om te zorgen dat de stemming zo goed mogelijk is in huis. Laten we heel eerlijk zijn: dat valt niet altijd mee. Ten eerste is een depressief persoon vaak niet vatbaar voor goede intenties van een partner of van hun kinderen. Voor mij is het gemakkelijk om dan te denken: 'dan maar niet'.

Als 1 van de kinderen met verhalen van school komt en er wordt alleen maar gereageerd met: 'oh' dan houd je op een gegeven moment je mond ook wel dicht, vooral als er later een vraag wordt gesteld over school waarover je eerder uitvoerig hebt zitten te vertellen. Ik denk dat je je als kind dan ook wel in de steek gelaten kan voelen door de depressieve ouder die op dat moment juist heel erg z'n best doet om interesse te tonen. Er is een periode geweest waarin Erik en Dagmar mijlenver uit elkaar lagen. Is dat omdat ze zo verschillend zijn of juist omdat ze op elkaar lijken maar de ene (in dit geval de dochter) veel sterker is. Dagmar wilde graag een vader die duidelijke antwoorden kon geven op vragen waar ze mee zat. Erik wilde dat wel maar kon het gewoon niet. Gelukkig is die band een stuk beter geworden doordat ze meer met elkaar zijn gaan praten. Ik kom uit een gezin waar je alles mocht en kon zeggen zolang het maar met respect was voor de mening van de ander. Ik heb geleerd het niet altijd eens te hoeven zijn met de ander en dat geef ik mijn kinderen ook graag mee. 

 

Nu onze kinderen groter worden kunnen ze 'depressie' beter plaatsen waardoor er meer begrip komt onderling voor elkaar en dat je ook weet dat je soms beter tot 10 kan tellen voordat je te snel en te heftig reageert. Ook dat is een leerproces voor kinderen. Als je dus niet uitkijkt kunnen kinderen van kwetsbare ouders echt onzichtbaar worden omdat ze stoppen met reageren op, in eerste instantie, de depressieve vader maar ook op de moeder. De depressieve vader luistert niet en de moeder heeft het te druk met de vader en allerlei andere dingen waardoor kinderen zomaar onzichtbaar zouden kunnen worden.

 

Nadat Dagmar ook beneden kwam heb ik haar het stuk laten lezen in de krant en vroeg ik haar of ze zich ook onzichtbaar voelt: het antwoord was kort en bondig: "Nee, want als ik iets wil vragen kan ik altijd terecht bij jou en soms ook wel bij papa". Als ik Martijn dezelfde vraag stel kijkt hij me aan op zo'n manier als een 16 jarige dat kan. Martijn kan zich heel gemakkelijk aanpassen aan de stemming van z'n pa. Kunnen we ouwehoeren dan doen we dat en zo niet? dan ga ik toch iets anders doen. Ze gaan allebei anders met hun depressieve pa om. Wat Dagmar wel eens lastig vond was dat als we op een verjaardag waren dat Erik zo vreselijk vrolijk deed en de leuke vader uithing terwijl de stemming in de auto dan al weer omsloeg naar stil en teruggetrokken.  Daar moeten ze inderdaad mee leren omgaan en waar ik (en Erik ook trouwens) kan zal ik ze daar bij helpen. Ze geven wel allebei aan dat ze ook niet altijd de behoefte hebben om erover te praten en dat is logisch want de depressie beheerst inmiddels ons leven al heel wat jaren, jaren waarin zij opgroeien van kinderen naar jong volwassenen en dan wil je niet altijd serieus zijn en altijd praten over verdrietige zaken waarover zij, als kinderen, niets kunnen veranderen. Ze zijn de mensen van de toekomst en hebben ook de vrijheid nodig om vrolijk te mogen zijn, gek te mogen doen en lawaai mogen maken, zonder zich steeds druk te moeten maken om hun vader.

 

Wat me vooral raakte in het stuk in de krant was het feit dat kinderen van een depressieve ouder veel meer kans hebben om ook problemen te krijgen met depressie. Door alles bespreekbaar te maken hopen we dat te voorkomen. Je hoeft niet altijd proberen je vader te begrijpen. Daardoor is de sfeer soms (prima) te snijden maar iedereen heeft recht op zijn of haar verdriet, boosheid en onmacht. Het is triest dat er veel jongeren zijn met depressieve problemen. Dat is ook stil verdriet. Kinderen die zo verdrietig zijn dat ze het leven niet meer zien zitten terwijl het dan eigenlijk pas begint. Dat raakt me enorm.

 

Daarom doe ik mee aan 'Last Man Standing' op 3 juli. Ik ga dan 3 uur op een kruk, boomstronk of wat dan ook staan. Alleen maar staan, stilstaan en stil zijn voor dit trieste probleem. Dit wordt vanuit de stichting Mind georganiseerd. Ik wil dan graag zoveel mogelijk geld bij elkaar krijgen zodat ze projecten zoals de MIND Young Academy en de MIND Young Studio, die gericht zijn op voorlichting, preventie en ondersteuning kunnen uitbreiden.

 

Wil je mij sponsor zijn? dat kan, mijn actiepagina vind je op de pagina 'depressie binnen het gezin' op mijn website waar je deze blog leest.

 

Ik laat jullie wel weten waar ik ga staan op 3 juli 2021. Mocht jij mee willen doen?? Leuk! Voor en na de actie maken we het gezellig maar als ik stil sta ben ik ook stil