Treinen kijken

Op de een of andere manier worden onze vakanties vaak op het laatste moment omgegooid of geannuleerd door depressie en nu Corona. Vorig jaar deden beide kinderen eindexamen en hadden we het plan opgevat om richting Chinque Terre te gaan, Italië. Niet zoals wij (Erik en ik) graag doen in een tent maar in een huis met alles erop en eraan. Lekker luxe. Of het dit jaar door gaat is dus inmiddels ook al de vraag maar dat er vaak wat mis gaat rond de geplande vakantie van de familie Niemeijer is wel een feit. Laat ik voorop stellen dat ik/wij gezegend zijn met de vakanties die we hebben gehad en we ons terdege beseffen dat we meer van de wereld hebben gezien dan menig ander. De foto van de wandeling is heel dierbaar want we lopen hier op een plek waar we bijna jaarlijks komen met vrienden. Ook dan kamperen we op een camping met waardeloze wifi maar wel met vriendschap en heel veel gezelligheid en plezier. Even een plek om op te laden maar ook de plek waarop in 2017 de laatste keer de aankondiging was van de depressie waar we nu nog steeds mee te maken hebben. We zaten 's avonds voor de tent en mijn vriendin zei tegen me dat ze Erik zo stil vond. Zelf was mij dat ook al opgevallen en vaak aan het eind van de vakantie wordt dat erger want na de vakantie begint voor ons het normale leven weer maar voor een depressief iemand begint het 'moeten' weer. Terwijl dat 'moeten' eigenlijk iets is waar Erik zich altijd met hart en ziel voor inzet en wat hij met alle liefde doet. Wij zagen het dus al vanaf de zomer aankomen maar dan duurt het dus nog tot maart 2018 waarop Erik toegeeft dat het niet meer gaat. In die tussentijd zijn we al 3 daagjes naar Valkenburg geweest en daardoor kan hij weer door tot de voorjaarsvakantie waarin we weer kunnen opladen tijdens de wintersportvakantie. Na de wintersport houdt hij hij nog vol tot maart waarop het echt niet meer gaat en het leven tot stilstand komt.....

Goed, veel vakanties gingen uiteindelijk dus anders dan gepland. We zijn 2 keer naar Bosbad Hoeven gegaan om daar de vakantie te vieren in een stacaravan want ik zie het absoluut niet zitten een tent op te gaan zetten met iemand die helemaal vast zit in z'n eigen hoofd waardoor het opzetten van de tent wel 3 keer zolang duurt. Nee, gewoon de caravan opendoen, de tassen naar binnen schuiven en de kinderen kunnen naar het zwempark en wij proberen een beetje bij te komen en zelfs dan denkt Erik nog van alles te moeten en ik denk: wat dan.... je kan niks. Gewoon vakantie vieren. We zijn de eerste keer de omgeving natuurlijk gaan verkennen door te wandelen en al snel kwamen we bij de spoorwegovergang. Nu heeft Erik altijd al iets met treinen gehad. Toen Dagmar 1 jaar was waren we in Heiloo op vakantie en ging hij elke avond met haar op de fiets naar het spoor omdat er om 18.00 uur altijd 6 treinen achter elkaar langskwamen. Gelukkig vond Dagmar het net zo prachtig als haar vader. Het was dubbel spoor daar bij Bosschenhoofd en we stonden al snel tussen de 2 spoorlijnen in. Van Breda naar Roosendaal en andersom. Erik stond daar en zei ineens, 'er komt een trein aan want de rails begint te zoemen'. Ik keek hem aan op een manier van: ben jij wel helemaal goed?? maar hij had gelijk. We gingen van het spoor af en ongeveer een halve minuut later kwam er een trein langs. Dus geen gevaarlijke toestanden ofzo. Ruim op tijd stonden we achter de spoorbomen te kijken terwijl de trein langs kwam met hoge snelheid. 'Prachtig' dacht ik, hebben we dat ook weer gehad. Erik had daar andere gedachten over en wilde eigenlijk elke dag of avond wel bij het spoor kijken. Ik ben flexibel maar ook niet zo flexibel dat ik elke avond meeging. Zo gebeurde het dat Erik daar dus 2 of 3 keer alleen is geweest. Aan de andere kant van het spoor staan 2 huisjes en waarschijnlijk hebben deze bewoners de politie gebeld. Het zou niet voor het eerst zijn dat daar iemand voor de trein springt. Erik was niets vermoedend weer naar het spoor gelopen en stond tussen de 2 sporen te luisteren of de rails al begon te zingen toen de politieauto aan kwam rijden. De agenten vroegen aan Erik wat hij daar aan het doen was. 'Treinen kijken' zei hij op de manier zoals hij dat kan. De politie vroeg hem of hij toch aub niet meer tussen de sporen wilde gaan staan omdat de bewoners zich zorgen maakten. Erik heeft ze beloofd vanaf dat moment de treinen te bekijken van het bankje achter de spoorbomen tegen de bosrand aan.

Eenmaal zittend op het bankje hoorde Erik de rails weer zingen maar het duurde wel heel lang voor de trein er was. Heel langzaam kwam de sneltrein langs de spoorwegovergang zodat Erik de trein goed kon bekijken.....

Toen we later die avond voor de caravan zaten met een drankje erbij konden we er om lachen met z'n 2en. De sneltrein kwam stapvoets langs. De machinist had natuurlijk een melding gekregen van de politie van een gevaarlijke situatie bij Bosschenhoofd. Misschien daardoor wel met vertraging aangekomen op het volgende station. Het is maar goed dat de politie niet wist dat het een depressief iemand was  die naar te treinen stond kijken want dan hadden ze hem misschien wel thuis gebracht. Op dat moment zagen we de (galgen)humor er wel van in. Op datzelfde moment droomden onze kinderen van de volgende dag op de glijbanen in het park. Prachtig park om te verblijven als alles niet loopt zoals je het graag zou zien.